Nazım Hikmet Ran

Konu: Nazım Hikmet Ran Çarş. Mayıs 14, 2008 6:07 am

ONUN DOGUSU VE DEMIRHANE BACASI

Demirhane bacasi ki
yagmurda ümitsiz ve müntekim

dururdu.
Ve rüzgâr ki kendini
kaldirip kaldirip demirhane bacasina
vururdu.
Ve siyah bir yelken gibi gece rüzgârdayken,
sahip degilken agaçlar dallarina, kuslar kanatlarina,

ve çekerken karanliktan yildirimlari toprak,
insanlar ve âletler birakip kaldirimlari

derin uykulardayken
bir zemin katinda bir çocuk dogdu.
Yildizlar teker teker
deste deste
yandilar.
Yildizlar, onun çocuk gözleri gibi aydinlik

ferah veren

kerim olandilar...
Demirhane bacasi
isiyip
gülümsedi,
dedi :

« — Zemin katinda dogan bil ki o dur.
Rehber ve delil ki o dur.
Fikri derin, sefkati gani, gazabi yamandir,

âletsizlerin oglu,
âletsizlere âlet verecek olandir.
O, onlarin içinde, onlarin önünde o,
matem gecesinde, kavga yerinde, bayram
gününde o.
Ve o her yanindan ana kucagi gibi

saracaktir onlari.
Ona ram olacak dört kadim unsur :
âtes ve toprak, rüzgâr ve yagmur.
Ve körler hikâyesinin son babini

o, tekmil ettirecektir.
Yazacaktir insanoglu öz kitabini

bilerek

isteyerek.»

Sustu demirhane bacasi.
Söküyor safak.