Aşk Yine, Yıllar Sonra

Buz gibi soğuk bir akşam, yolda yürürken birden yerde bir cüzdan
gördüm.. Hemen yerden aldım, sahibini gösteren bir kimlik vardır
ümidiyle aceleyle açtım.. Cüzdanın içinden dört dolar çıktı.. Bir de
buruşmuş, sararmış, eskimiş bir mektup…
İlk bakışta dahi yıllardır
bu cüzdanın içinde olduğu belli olan zarf öylesine harap olmuştu ki.
Yalnızca tepesindeki “İade” adresi okunabiliyordu. Mektuba bir göz
attım. Bir ipucu bulabilme ümidiyle.. tarihi gördüm.. 1923… Mektup
neredeyse 60 sene önce yazılmış. El yazısı belli ki, bir kadına ait..
Kağıdın sol köşesine bir çiçek resmi çizilmiş.
”Sevgili Michael” diye başlıyor mektup… ve “Annesi yasakladığı için onu bir daha göremeyeceğini” anlatarak devam ediyor..
- ”lütfen unutma, seni daima seveceği” diye bitiyor.. İmza.. Maria!..
İçimden bir ses ”Bulmalısın onu” dedi bana..”Mektubun sahibini
bulmalısın.” Milyonlarca Michael var. Hangi birini bulacaksın ki.. Ama
tepedeki “İade” adresi ipucu olabilir. Telefon İstihbarati aradım.
Anlattım…
-”Bu adrese kayıtlı bir telefon varsa, bana verebilir misini” diye sordum.. Sustu.. Gidip müdürüne sordu…
- ”Var ama, malesef size vermem yasak.. Ama sizin adınıza bu
numarayı arar, sorarım. Eğer isterlerse size bağlarım.. Lütfen
bekleyin.”
Bekledim.. İki üç dakika sonra kızın sesi geldi.. ”Bağlıyorum efendim.” dedi.
Telefondaki hanıma ”Maria isminde birini tanıyor musunuz?” diye sordum.
- “Bu evi, 30 yıl önce, Maria isminde kızları olan bir aileden satın aldık.” dedi.
- “Peki, yeni adreslerini biliyor musunuz?..” diye sordum..
- “Maria annesini bir huzurevine yatıracakti. Oradan takip ederseniz, belki adresini bulabilirsiniz..”
Ve huzurevinin adını verdiler.. Vakit kaybetmeden aradım.. Yaşlı
anne yıllar önce ölmüş… Ama kızına ait eski bir telefon numarası var.
Belki oradan bilirlermiş…
-”Bütün bunlar aptalca aslında” dedim kendi kendime.. İçinde sadece
dört dolar ve 60 sene önce yazılmış bir mektup olan cüzdanın sahibini
bulmak için bu kadar zahmete değer mi? Yinede bu işe başlarken içimi
saran o ”his”in sayesinde aradım numarayı..
Bir kadın “Şimdi Maria’nın kendisi bir huzurevinde” dedi ve numarayı verdi. Hemen verilen numarayı çevirdim… Bingo..
Ses ”Evet, Maria burada yaşıyo” dedi..
Gecenin saat onu, ama hemen yola çıktım, Maria’yı görmek için..
Devasa bir binanın üçüncü katında sevimli bir oda.. Gümüş saçlı,
sıcak tebessümlü bir yaşlı kadın.. Gözlerinin içi ışıl ışıl ama..
Cüzdanı ve mektubu gösterip, olanları anlattım..
Derin bir iç çekti mektuba bakarken, ardından;
”Genç adam” dedi, “Bu mektup, Michael ile son kontağımdı.. Onu öyle
seviyorum ki.. Sean Connery gibi yakışıklıydı.. Hani şu meşhur aktör..
Ama ben o zamanlar 16 yaşındaydım.. Çok küçük olduğum için annem
kesinlikle izin vermedi..”
Derin bir nefes daha..
- “Michael Goldstein harika bir insandı. Eğer onu bulabilirseniz söyleyin lütfen.. Onu hep düşündüm.. Daima..”
Bir ufak sessizlik.. Bir derin nefes daha.. “Daima sevdim..”
İki damla yaş damladı elindeki mektuba, ıslanan gözlerden.. “..Ve hiç evlenmedim… Michael gibi birisini bulamadım ki..”
Maria’ya teşekkür edip odasından ayrıldım. Binadan çıkarken danışmada beni karşılayan kız;
- “Maria Hanım yardımcı olabildi mi size?” diye sordu..
- “Hiç değilse bunun sahibinin soy ismini öğrendim” dedim.. Cüzdanı elimde sallayarak..
O sırada yanımda dikilip duran hademe bağırdı..
- “Hey baksana.. Bu Bay Michael’in cüzdanı.. Üzerindeki bu kırmızı
şeritten onu nerde görsem tanırım.. Cüzdanını hep kaybederdi zaten.. Üç
kere ben buldum, koridorlarda..”
Michael sekizinci katta yaşıyordu.. Ok gibi fırladım tekrar
asansöre.. Michael yatmamıştı.. Okuma odasında bir roman okuyordu..
Hemşire beni ve elimdeki cüzdanı gösterdi.. Michael elini arka cebine
attı, hızla.. Sonra sevinçle;
- “Evet bu benim cüzdanım” dedi…
- “Öğleden sonraki yürüyüş sırasında kaybetmiş olmalıyım.. Size teşekkür borçluyum bayım..”
- ”Hiçbirsey borçlu değilsini” dedim..
-”Ama özür dilerim.. İpucu bulmak için açtım ve içindeki mektubu okudum..”
-”Mektubu mu okudun?..” dedi.
- “Sadece okumakla kalmadım.. Maria’yı da buldum..” dedim..
- ”Buldun mu?.. Nerde?.. İyi mi?.. Hala eskisi gibi güzel mi.. Söyle, lütfen söyle.” dedi.
- “Çok iyi.. Hem de harika” dedim, yavaşça..
- “Bana onun numarasını ver, yarın hemen arayacağım..” dedi ve elime sımsıkı sarıldı..
- ”O benim tek aşkımdı.. Onu öyle sevdim ki, asla evlenmedim..
Çünkü bu mektup geldiğinde hayatım, anlamsal olarak sona ermişti”
- “Bay Goldstein” dedim.. “Gelin benimle..”
Asansörle üçüncü kata indik… Odanın kapısı açıktı. Maria sırtı
kapıya dönük bir halde televizyon izliyordu… Hemşire ona yaklaştı,
omuzuna dokundu…
- ”Maria” dedi.. “Bu bayı tanıyor musun?.”
Gözlüklerini ayarladı bir an baktı, tek kelime etmeden..
- “Michael” dedi, Michael, kapıda, kısık bir sesle..
- “Maria.. Ben Michael.. Beni tanıdın mı?..”
- “Michael” diye yutkundu Hannah.. “İnanamıyorum.. Bu sensin.. Benim Michael’im..”
Michael Maria’ya doğru yürüdü yavaşça.. Sarıldılar. Hemşire hıçkırıklar içinde koridora attı kendini…
- ”İşte Tanrının sevgisi de bu” dedim.. “Olacaksa.. Olur..”
Üç hafta sonra beni huzurevinden aradılar. Pazar günü bir nikah vardı.. Gelebilirmisiniz diye sordular..
Harika bir nikah töreniydi. Üstelik, Maria ve Michael beni nikah
şahitleri yaptılar. Maria açık bej rengi elbisesi içinde çok güzeldi..
Michael de siyah takımı içinde hala çok yakışıklı… Huzurevi onlara, bir
minik daire tahsis etti…
Eğer 76 yaşında bir gelinle 79 yaşındaki bir damadı, 16 yaşında bir
. kız, 19 yaşında bir delikanlı havasında görmek isterseniz, orayı
ziyaret etmeniz gerek..
Nerdeyse 60 yıl süren bir aşk hikayesi için, ne harika bir son değil mi?…