Zekeriyya (a.s.) son derece cömerti ve kendi el emeği ile maişetini temin
ederdi. Bir keresinde bir inşaat işinde çalışıyordu. Çalışma arasında, ancak
kendisine yetecek kadar ekmek getirdiler.
Zekeriyya (a.s.) kendisine verilen ekmeği yerken, yanına başkaları da geldi.
Zekeriyya (a.s.) onları yemeğe dâvet etmedi. Onun cömertliğini bildikleri için,
gelenler, bu tutuma şaştılar. Zekeriyya (a.s.) ekmeğini bitirdikten sonra, şu
açıklamayı yaptı:
'Ben burada gündelikle çalışıyorum. Bana düşen işi gereği gibi yapabilmem için,
bu ekmeği verdiler. Aldığım ekmeği hep beraber yesek, size de bana da
yetmeyecek. Ve ben, verimli şekilde çalışamayacağım. İş sahiplerinin hakkı
üzerimde kalacak. İşte bunun için sizi yemeğime dâvet etmedim.'
Hakperest bir insan, Allah Teâlâ'nın bahşettiği nûr ile, böyle ince düşünür.
Yemeğe dâvet bir fazilet ise, işinde gereği gibi çalışmak da bir farzdır. İşinde
zayıflık, farzda noksanlık iken, dâveti terk etmek fazilette noksanlıktır.
Farzın yanında faziletin hükmü kalmaz. Zira, 'Def'-i mazârrat, celb-i nef'a
râcihtir.'
Alıntı: Fazilet Takvimi 1997
Cuma Mayıs 02, 2008 7:45 am